Gisteren hebben we de hele dag op het strand in Baska Voda gelegen. Vanmorgen zijn we om half 10 op weg naar Bosnië-Herzegovina vertrokken om Mostar te bezoeken. We reden eerst een stukje omhoog naar Brela en toen via het mooie Biokovo gebergte richting Bosnische Grens.

We moesten onze paspoorten laten zien voor het verlaten van Kroatië en het binnenkomen van Bosnië (vlak achter elkaar). Ik had al gelezen dat je de hele dag met verlichting aan moet rijden en dat je je aan de snelheid moet houden, dus dat hebben we dan ook gedaan. We hebben veel politie gezien onderweg, steeds stonden ze ergens te controleren en hadden ze ook iemand bij zich die op de bon werd geslingerd. De wegen zijn hartstikke goed maar je kunt toch niet hard rijden dus je doet er wel een tijdje over. We hebben onderweg getankt, een broodje gegeten en foto’s gemaakt en zijn rond half 1 in Mostar aangekomen.

Onderweg heb ik -in tegenstelling tot wat ik gelezen had- geen waarschuwingsbordjes voor landmijnen gezien. Omdat niet zeker is dat alle landmijnen weggehaald zijn zouden ze overal waarschuwen om niet de gebaande wegen te verlaten. Dat is wel begrijpelijk natuurlijk maar ik heb de bordjes gemist. Verder staat alles goed aangegeven, soms in cyrillisch schrift, maar altijd ook de naam in het voor ons leesbare schrift erbij. Ook is de gehele weg gewoon geasfalteerd (M6-1) en niet gedeeltelijk gravel, mogelijk is dat al een tijdje geleden. Het is geen snelweg, maar zo staat hij op de kaart ook niet aangegeven. Het is heel goed te doen.

Mostar is de zesde grote stad van Bosnië, rond de bekende Mostar-brug kun je goed de gevolgen van de oorlog zien, gebouwen die beschoten zijn en zelfs gebouwen waar dan ook niemand meer in woont of gebruikt wordt.

De brug is in 1992 door de Serven beschoten en daardoor beschadigd, op 9 november 1993 hebben de Kroaten hem weer beschoten waarbij hij volledig is ingestort. De oude brug was uit 1600 (ongeveer), hij is na de oorlog weer opnieuw opgebouwd en staat nu op de werelderfgoedlijst van de Unesco.

Er is niet heel veel informatie te vinden over de oorlog, wel een kleine fotoreportage in een gebouw bij de brug met een uitgebreide bibliotheek. Ik heb me voorgenomen om erover te gaan lezen als ik meer tijd heb want eigenlijk weet ik er te weinig van en het maakt toch een grote indruk als je rond je kijkt en weet wat zich hier afgespeeld heeft, eigenlijk nog niet eens zo heel lang geleden.

We hebben een paar mooie foto’s van de brug genomen, ook vanaf een terras aan de zijkant van de rivier, hier heb je het beste uitzicht. Ook zijn er een aantal waaghalzen die voor geld van de brug willen springen.

Ze zijn wel opdringerig, ze zeggen gewoon dat iedereen een euro moet betalen en dat ze springen als er 25 mensen betaald hebben. Ik zou zeggen, als je wil springen doe je dat toch lekker, daar hoef ik niet voor te betalen J.

Het was er erg warm, 30 graden, een lieve poes lag uitgeteld op de stenen en liet zich niet storen door de toeristen:

Een andere poes had zich tussen de koopwaar genesteld J:

Weer een andere kwam erg nieuwsgierig steeds dichterbij:

Na een paar uurtjes hadden we onze TomTom weer ingesteld op Kroatië en wel op de plaats Orebic op het schiereiland Peljesac. We zouden wel zien of we die plaats zouden halen of onderweg ergens stoppen om morgen over te gaan naar het eiland Korcula.

Overigens kent TomTom geen plaats in Bosnië maar kan hij wel de weg terug naar Kroatië vinden. We gingen via de M17 weer richting Dubrovnik en kwamen op een gegeven moment weer in Kroatië om een aantal kilometers daarna weer in Bosnië terecht te komen en vervolgens weer in Kroatië te komen. (Langs de kust is een stuk van een aantal kilometer Bosnisch gebied). Weer een paar keren het paspoort laten zien, maar schijnbaar zien we er betrouwbaar uit want de laatste keren mochten we zo doorrijden. Het zal wel geholpen hebben dat we op de achterbank een grote opgeblazen zwemband hebben liggen J.

Volgens Korana mochten we op Peljesac het dorp Drace niet missen want daar hebben ze heerlijke mosselen. Dus ik had mijn zinnen daarop gezet. Maar om daar een appartement te nemen zat er niet echt in, het zag er een beetje shabby uit. Dus Frans wilde verder rijden, het liefst meteen naar Korcula toe.

In de tussentijd kwamen we ergens weer appartementen tegen, daar zijn we op gereden en gevraagd hoe en wat. Lastig lastig allemaal want hij verhuurde alleen voor langere tijd…er was verder niemand, vreemd soms hoor. Maar toen hij vroeg wat we wilden betalen en we € 50,00 zeiden werd hij een stuk enthousiaster, hij liet ons meteen alles zien. Frans vond het wel apart en zei, we betalen dus veel te veel nu en het ligt afgelegen, we rijden gewoon door. Zo gezegd zo gedaan en toen kwamen we toch in Orebic uit.

In bijna het eerste appartement/sobe aanbod zijn we weer opgereden, kwam er een beetje aparte jongen aan, ja voor € 20,00 per nacht heb ik een kamer… Wij kijken, geen tv, geen internet en een douche, nah….hmmm…. maar ik had al OK gezegd. Mammie kwam ineens met een paar handdoeken aanzetten, volgens mij was het al jaren geleden dat er iemand was geweest…

Toen waren we van plan wat te gaan eten, ik zeg tegen Frans, ik weet niet hoor, maar dat appartement zit me niet lekker. Frans teleurgesteld, want ja, voor € 20,00 hè? ;). “Had je dat net niet kunnen zeggen” enz…..hihi. Ik zeg “weet je wat, ik ga hier verderop even vragen”. Kon het daar ook, met tv en internet, een stuk groter en fijnere mensen. Dus eerst de sleutel naar creepy boy en mammie terug gebracht en toen toch echt gaan eten.

Onder het eten hebben we er nog om gelachen, ik zeg “een akelige jongen was dat hoor”, zegt Frans, “och hij was toch best aardig, maar nu je het zegt, seriemoordenaars zijn ook meestal aardig”…

Toen weer terug naar het appartement waar we nu echt wel gingen blijven, met de eigenaren wat gedronken en toen foto’s op de laptop gezet en dit verhaaltje getypt. En nu….geen werkend internet….. Dus dit verhaaltje plaats ik morgen vanuit Korcula, slaap lekker!